مشهد مقدس
آرامگاه فردوسی
ابوالقاسـم فردوسی طـوسی (329 هجری قمری – 416 هجری قمری)، شاعـر حماسهســرای ایرانی و سراینـــدهٔ شاهنامه، حماســهٔ ملی ایران، است. برخی فردوسی را بزرگترین سرایندهٔ پارسیگو دانستهاند که از شهرت جهانی برخوردار است. فردوسی را حکیم سخن و حکیم طوس گویند. آرامگاه فردوسی (گشایش: 1313 ه.ش – 1934 م)، محل خاکسپاری حکیم ابوالقاســم فردوسی در توس است. این بنا بهدست هوشنگ سیحون برپایهٔ طرح پیشین کریم طاهرزاده بهزاد، با اندکی تغییــر در اندازه و تزئینات، طراحی و بازسازی شد. معمار مجری ساختمان حسیــن لرزاده، و حسین حجارباشی زنجانی و تقی درودیان مباشر ساخت این بنا بودند. آرامگاه فردوسی بارها ساخته و ویران شـدهاست. در گزارشهایی که در دو سدهٔ اخــیر ازسوی پژوهشگران ایرانی و خارجی انجـام شدهبود، بنایی محقر و پوشیده از گندمزار بهچشم آمدهاست. سرانجام در آغــاز سدهٔ چهارده خورشیدی ، تلاشها برای ساخت آرامگاهی شایستـهٔ فردوسی ازسر گرفته شد.مساحت کنــونی مجموعهٔ آرامگاه نزدیک به شش هکتـار و دربردارندهٔ باغ آرامگاه، استخــر و تندیسی از فردوسی اثر ابوالحسن صدیقـی در جلــوی آن، بنای یادبـود، ساختمانهای اداری، کتابخانه، موزه، آرامگاه مهدی اخوان ثالث و آرامگاه محمدرضا شجریان است. معماری داخلی بنا نیز دربردارندهٔ کاشیکاریها، نقوش سنگی برجسته از داستانهای شاهنامه و کتیبههایی سنگی از سرودههای فردوسی و دیگران است.
